Inspiratie: Brene Brown, de kracht van kwetsbaarheid
Als kind al leren we om onszelf te beschermen tegen pijn, kwetsende woorden en verdriet. We worden voorzichtiger en tasten af. Kan ik mezelf geven? Kan ik mijn hart openstellen? Is het veilig? We verliezen onze kwetsbaarheid en onkwetsbaar zijn wordt een masker. Een masker om te voorkomen dat we opnieuw geraakt worden. We creëren onze eigen (schijn)veiligheid. Maar we vergeten onbewust het belangrijkste; we ontnemen onszelf de kans om te verbinden, van hart tot hart, van ziel tot ziel. Met onszelf maar ook met de ander. We wachten af, liefde wordt voorwaardelijk; als jij opent, doe ik het ook… en zo raken we afgesloten en geïsoleerd.
Als volwassene kunnen we leren om alle opgebouwde laagjes weer te verwijderen. Dat het goed is zoals we zijn. En dat we ongekende mogelijkheden hebben als we vanuit onze ware Zelf, van binnenuit handelen. We kunnen leren dat ons Zelf laten zien en kwetsbaar opstellen juist heel verbindend kan werken. Kwetsbaarheid schept verbinding en biedt heling, voor hart en ziel.
Leven vanuit je Zelf, je echte essentie en kracht ontstaat dus als jij degene durft te zijn, die je kwetsbaar op stelt, je hart openstelt en zich vanuit daar ten diepste kan verbinden met de ander. Vanuit je eigen plek en vanuit je eigen kracht. Zonder je hart weg te geven.
Soms loop je in het leven tegen gebeurtenissen of emoties aan die dat geluk en die verbinding in de weg staan. We hebben allemaal krasjes op onze ziel. Kwetsbaarheid is dan wat je graag in de ander wilt zien. Pas dan durf jij het ook. Dan durf je echt verbinding te maken. En je Zelf te laten zien. Langzamerhand besef je dat anderen dit ook eerst in ons willen zien. Want ook zij hebben verwondingen, krasjes op de ziel en een hart dat geheeld wil worden. Ook zij hebben het nodig, jou te zien in het goede en in het kwetsbare, zelfs met je eigen verwondingen. Dit schept ruimte voor ware verbinding en heling van hart tot hart.
Al die gebeurtenissen, kruispunten en emoties zijn essentieel zijn in je leven. Ze dwingen je om opnieuw de verbinding met jezelf te vinden. Al die verwonde delen van je hart en ziel willen herkend en erkend worden. Zodat ze kunnen genezen, ook al blijft dat een litteken. Een litteken mag er zijn, als het maar geen pijn meer doet. Want ook die verwondingen horen bij jou, bij jou ware Zelf.
In echte verbinding kunnen zijn vraagt om een open hart, een geheeld hart, dat liefde kan geven en ontvangen. Heb jezelf en de ander lief met je hele hart en omarm de krasjes op je ziel, dat maakt je heel!