Je hele lijf huilt als een ander lijdt. Je vermogen om je in te leven is zo groot, dat je het verdriet of de pijn van de ander bijna letterlijk in je eigen lichaam voelt. Als HSP’er is dat één van je grootste gaven én je grootste valkuil.

Je leeft mee, maar ergens onderweg is meeleven veranderd in meelijden. Je geeft jezelf helemaal weg. Na een dag vol ontmoetingen kom je thuis, leeg en uitgeput. Het voelt alsof je energie door de vingers is geglipt.

Hoe zou het zijn om die krachtige gevoeligheid te behouden, maar zonder uitgeput te raken? Precies dat is waar paarden onze leermeester zijn. Wil je het hele artikel lezen dat in HSP Magazine staat?